Σύμφωνα με την ετυμολογική εξήγηση της λέξης (διαβήτης + λόγος), διαβητολόγος είναι αυτός που ασχολείται, μελετάει ή γράφει για τον Σακχαρώδη Διαβήτη (ΣΔ). Ανέκαθεν το συνδετικό «λόγος» το χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να περιγράψουμε κάποιον που γνωρίζει πολύ καλά ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, όπως θεό-λόγος, πνευμονο-λόγος, καρδιο-λόγος και ούτω καθεξής. Στην προκειμένη περίπτωση αναφέρεται, σε εκείνο τον γιατρό που γνωρίζει άψογα τα περί ΣΔ. Κανονικά δηλαδή θα έπρεπε να είναι ένας όρος επεξηγηματικός και επιτιμητικός που έρχεται ως αποτέλεσμα της ενασχόλησης με το θέμα. Όχι η αιτία έλξης ασθενών.
Επειδή όμως οι καιροί είναι χαλεποί και ο ΣΔ μία πολύ συχνή πάθηση πολλοί τον οικειοποιούνται (χωρίς την κατάλληλη εκπαίδευση) προκειμένου να προσελκύσουν ασθενείς. Να τονίσω ότι αυτό δεν είναι μία αποκλειστικότητα των γιατρών που ιδιωτεύουν (αν και είναι η πλειονότητα). Σε κάποιες θέσεις διαβητολογικών ιατρείων του Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ) υπάρχουν γιατροί που δεν έχουν κανένα επίσημο αποδεικτικό της εξειδίκευσή τους. Επειδή όμως ανήκουν στο ΕΣΥ κανείς δεν λέει τίποτα. Γιατί άραγε να παρατηρείται αυτό το φαινόμενο; Τα συμφέροντα είναι τόσο τεράστια ώστε ιατρικές ειδικότητες να σκοτώνονται προκειμένου να αποκτήσουν την προνομιακή αποκλειστικότητα της χρήσης του ονόματος “Διαβητολόγος”. Συγκεκριμένα στην Ελλάδα ο όρος “Διαβητολόγος” μέχρι πρότινος δεν υπήρχε επίσημα και είναι πλέον σοβαρότατος λόγος διαμάχης μεταξύ Ενδοκρινολόγων, Παθολόγων, Γενικών Ιατρών και Παιδιάτρων (διαβάστε εδώ)
Μια ειδική αναφορά οφείλουμε να κάνουμε στους «διαβητολόγους» του διαδικτύου. Πληρώνοντας μερικές εκατοντάδες ευρώ σε εταιρίες με διαδικτυακούς επαγγελματικούς καταλόγους μπορεί κανείς να προβληθεί αν το επιθυμήσει και σαν αστροναύτης. Εκεί λοιπόν (με το ανάλογο αντίτιμο για την κάθε ονομασία) επικρατεί πραγματικά ένα χάος. Ο έλεγχος της ορθότητας των πληροφοριών είναι ανύπαρκτος. Οι ασθενείς συχνότατα εξαπατώνται, καθώς κάποιοι χρησιμοποιούν τον όρο καταχρηστικά και χωρίς την απαραίτητη πιστοποίηση. Όσοι αντλούμε πληροφορίες από το διαδίκτυο οφείλουμε να κάνουμε την ανάλογη διασταύρωση της πληροφορίας. Ειδικότερα όμως στην ιατρική ο προβαλλόμενος θα έπρεπε να πιστοποιεί τις κλινικές του δεξιότητες με επίσημα έγραφα.
Ευτυχώς μέσω της Ελληνικής Διαβητολογικής Εταιρίας γίνεται μια προσπάθεια αποσαφήνισης του τίτλου και του ποιος δικαιούται να τον χρησιμοποιεί. Τουλάχιστον στο μέλλον θα εξασφαλίζεται για τον ασθενή ένα ελάχιστο επίπεδο ικανοτήτων και γνώσεων όσων δικαιωματικά χρησιμοποιούν τον όρο. (Όσο για το θέμα της προβολής στο διαδίκτυο χρειάζεται μια συνολικότερη λύση που ξεπερνάει τις αρμοδιότητες μια ιατρικής εταιρίας. Στο διαδίκτυο ο καθένας μας είναι πιθανότατα το επόμενο θύμα εξαπάτησης).
Τι γίνεται όμως στην πράξη και στην καθημερινότητα των ασθενών; Πόσο επηρεάζονται από αυτή τη διαμάχη μεταξύ ειδικοτήτων;
Τον ασθενή δεν τον ενδιαφέρουν τόσο οι τίτλοι όσο η ουσία. Απλώς πιστεύει ότι αφού κάποιος τολμά να αποκαλείται “διαβητολόγος” θα είναι και ο κατάλληλος να προσφέρει την καλύτερη δυνατή λύση. Δυστυχώς αυτό δεν επαληθεύεται πάντα. Είτε γιατί κάποιοι ψεύδονται είτε γιατί κάποιοι παρά τον τίτλο δεν ασχολούνται με τον ασθενή πραγματικά. Πίσω από τον τίτλο κρυφοκοιτάζουν τα οικονομικά οφέλη και τίποτα άλλο. Ενώ οι περισσότεροι διαβητολόγοι είναι σπουδαίοι γιατροί δεν είναι λίγοι οι ασθενείς που επισκέπτονται καθηγητές διαβητολόγους, διευθυντές διαβητολόγους, διάσημους διαβητολόγους, που αδυνατούν να δώσουν λύσεις. Πολλές φορές οι «γκουρού» είναι καλοί μόνο για μελέτες και ομιλίες. Τα ξέρουν όλα, αλλά δεν έχουν τον χρόνο να ακούσουν την ιστορία του ασθενή τους. Οι θεραπείες που προτείνουν είναι ιδανικές και επιστημονικά ορθότατες αλλά δεν τις ακολουθεί κανείς γιατί είναι μη εφαρμόσιμες.
Από την άλλη υπάρχουν εξαιρετικοί συνάδελφοι οι οποίοι δεν έχουν επίσημα τον τίτλο του διαβητολόγου. Είτε γιατί παλιότερα δεν ήταν απαραίτητος ο τίτλος για να ασχοληθεί κάποιος γιατρός με μία από τις πλέον πιο συχνές παθήσεις, είτε γιατί ήταν αποκλεισμένοι από τα μεγάλα εκπαιδευτικά κέντρα. Η έλλειψη κατάλληλων γνωριμιών και άλλων παρόμοιων καταστάσεων που κανείς δεν αναφέρει, πάντα επηρεάζουν. Αυτοί λοιπόν οι «διαβητολόγοι» έχουν αποκτήσει μεγάλη πείρα στη διαχείριση των διαβητικών ασθενών λόγω της αγάπης τους με την συγκεκριμένη πάθηση. Έχουν μεριμνήσει να επιμορφωθούν επαρκώς σε τέτοιο βαθμό που να υπερκαλύπτουν τις ανάγκες των ασθενών τους.
Ποιος είναι λοιπόν ο κατάλληλος διαβητολόγος για τον ασθενή; Αυτός που ψεύδεται για την εκπαίδευσή του ή αυτός που κάνει την δουλειά χωρίς τυμπανοκρουσίες; Αυτός που δεν ενημερώνεται ή αυτός που αγαπάει το αντικείμενο και μεριμνά για την συνεχή βελτίωση των γνώσεων του; Αυτός που είναι απόμακρος και ξερόλας ή αυτός ο οποίος είναι δίπλα στον ασθενή. Αυτός με τα πτυχία ή αυτός που πετυχαίνει τον στόχο με ή χωρίς τίτλο; Αυτός που είναι “διαβητο-λόγος” ή αυτός που δίνει λύσεις στο πρόβλημα; Ωραίοι οι τίτλοι και απαραίτητοι γιατί εξασφαλίζουν τον ασθενή.
Ή μήπως όχι πάντα;
Κων/νος Βολιώτης
MSc Διαβητολογίας