Είναι 20:30 και τρέχω στο εθνικό γήπεδο. Η θερμοκρασία ίσα ίσα που ξεπερνάει τους 0 βαθμούς και τρέχω..(δεν είμαι και κανένας σπουδαίος αθλητής) Προσπαθώ να καλύψω με χίλια ζόρια μία απόσταση 5 χλμ.
Καθώς έφτανα στο γήπεδο μια φωνή μου έλεγε:
– Πού πας τρελέ με αυτό το ψωφόκρυο; Θα κρυώσεις, θα πάθεις τίποτα.
Ευτυχώς υπήρχε και άλλη μία φωνή:
⁃Όχι πήγαινε, έχεις ενέργεια για να τρέξεις έστω και λίγο.
Και καθώς σκεφτόμουν αυτά οδηγούσα μηχανικά και έφτασα χωρίς καλά καλά να το καταλάβω. Τα αμάξια πιο λίγα από συνήθως (δεν πειράζει λέω μέσα μου – τώρα ήρθα). Οι δρομείς ακόμη πιο λίγοι (ευτυχώς υπάρχουν και άλλοι τρελοί – και προσπαθώ ταυτόχρονα να κάνω ζέσταμα).
Άντε πάλι εκείνη η φωνή:
⁃Είσαι τρελός, δεν νιώθεις το κρύο; Θα σπάσουνε τα κόκαλά σου. Το σώμα σου δεν πρόκειται να ανταπεξέλθει σε αυτές τις πρωτόγνωρα αντίξοες συνθήκες για σένα. Μη τυχόν και βγάλεις το μπουφάν. Θα παγώσεις. Πάμε να φύγουμε.
-Άσε με!! Τώρα ήρθα!! Θα τρέξω!!
Το Iphone στην τσέπη μπροστά, dr beats ακουστικά συνδεδεμένα με bluetooth, αγαπημένη επιλογή τραγουδιών και πάμε.. Πάει ο πρώτος γύρος. Πάει και ο δεύτερος. Τελικά δεν είναι αστείο, έχει πολύ κρύο (χωρίς το μπουφάν πια). Δεν πειράζει, θα συνεχίσω για να ζεσταθώ. Εκεί που τρέχω και ακόμη και γω δεν ξέρω πως τα καταφέρνω, έχοντας καλύψει την μισή προβλεπόμενη διαδρομή σταματάει η μουσική και ακούγεται ο χαρακτηριστικός ήχος αποσύνδεσης των ακουστικών. Μα τι έγινε τώρα; Το χέρι στην τσέπη και το iphone παγωμένο. Νεκρό. Θυμάμαι ότι η μπαταρία ήταν στο 40% και δεν προβλεπόταν αποφόρτιση στο πρώτο μισάωρο. Και καθώς συνεχίζω να τρέχω – σταματάς τώρα; – καταλαβαίνω ότι το καημένο το iphone τα έφτυσε προσωρινά (ελπίζω). Ε λοιπόν νομίζω ότι χάρηκα λίγο μέσα μου. Ήταν μια μικρή νίκη του ανθρώπινου σώματος απέναντι στην τεχνολογία. Μέσα στην τσέπη και στη θηκούλα του, κάνοντας την απλή λειτουργία του – να παίζει μουσική – δεν άντεξε στο κρύο. Ενώ το ανθρώπινο σώμα υπό αντίξοες συνθήκες έχει κάτι που μπορεί να ξεπεράσει κάθε είδους τεχνολογία. Την δύναμη της θέλησης. Δεν ξέρω πόσο προηγμένη τεχνολογία έχει το iphone, το οποιοδήποτε Gadgetακι, ή κάποιο σπουδαίο τεχνολογικό επίτευγμα, αλλά την δύναμη του ανθρώπινου νου δεν πρόκειται εύκολα να την ξεπεράσει κάποιο κατασκεύασμα. Η διαφορά μας είναι ότι τα μηχανήματα λειτουργούν με προδιαγραφές. Εάν δεν είναι προγραμματισμένο να ξεπεράσει ένα συγκεκριμένο επίπεδο δεν θα τα καταφέρει ποτέ. Ενώ ο ανθρώπινος νους δεν έχει προδιαγραφές. Εκεί που λες ότι είναι αδύνατο να γίνει κάτι υπάρχει κάποιος δίπλα μας, που ξεπερνάει το όριο του αδύνατου. Πόσες φορές εξάλλου όλοι μας δεν αναρωτηθήκαμε πώς ξεπεράσαμε μια φαινομενικά “αδύνατη” περίπτωση στο παρελθόν;
Προφανώς και αυτή η μικρή ιστορία δεν προέρχεται από ένα μαραθωνοδρόμο, ούτε καν έναν γκουρού της θέλησης. Δεν είναι ένα επιστημονικό τεστ, ούτε μια σύγκριση μεταξύ του ανθρώπινου νου και της τεχνολογίας. Δεν είμαι σε θέση να κάνω τέτοιες έρευνες. Αυτό όμως που θέλω να πω είναι ότι όλοι μας έχουμε οριοθετήσει κάπως την ζωή μας. Όλοι μας έχουμε κάποιες συνήθειες – όρια. Κι όμως, όλοι μας μπορούμε να ξεπεράσουμε τα όρια αυτά που επιβάλαμε στον οργανισμό μας. Μπορούμε από αύριο, από τώρα αν το θελήσουμε, να βελτιώσουμε την ζωή μας. Να κάνουμε πιο σωστή διατροφή, να κόψουμε το κάπνισμα, να τρώμε λιγότερο και καλύτερα, να μην πίνουμε πολλούς καφέδες, να μην πίνουμε πολύ αλκοόλ. Να χάσουμε κιλά. Να μην φωνάζουμε. Να μην βρίζουμε. Να χαμογελάμε περισσότερο. Να γίνουμε καλύτεροι φίλοι, γονείς, εραστές. Κάτι.. Κάτι που μας ενοχλεί και μας γεμίζει με ανησυχία αλλά φοβόμαστε να το αντιμετωπίσουμε. Ο εγκέφαλος μας μπορεί να μας υποστηρίξει και να ξεκλειδώσει δυνάμεις που δεν πιστεύουμε ότι έχουμε. Μπορούμε να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας αν το θελήσουμε. Δεν χρειάζεται να κατακτήσουμε το Έβερεστ ούτε να τρέξουμε στο μαραθώνιο. Μια μικρή αλλαγή είναι δυνατόν με τη “δράση ντόμινο” να αλλάξει την ζωή μας και να επιφέρει τεράστιες αλλαγές σε ένα βάθος χρόνου. Αφήνουμε την τεχνολογία στην άκρη και ασχολούμαστε λίγο πραγματικά με τον εαυτό μας, το σώμα μας, την υγεία του!
Ας μην ξεχνάμε λοιπόν τι δυνάμεις έχουμε μέσα μας και τι μπορούμε να δώσουμε στον εαυτό μας με λίγη επιμονή και θέληση. Ας ξεπεράσουμε τον εαυτό μας…